Man-made clouds, sending mirrors out to space, generating kilometres of bubbles and seafoam in the ocean. These are some of the ideas some scientists are putting forward as technological solutions to reducing the earth’s warming in the fight against climate change. Shall we take them seriously?
These technological hypotheses, referred to as Geoengineering or Solar Radiation Management, are based on the idea to reflect sunlight away from the earth enough to reduce global warming being caused by climate change. The term Geoengineering often refers to Carbon Capture and Storage techniques too but these will be discussed in another article.
The most popular geoengineering method is Stratospheric Aerosol Injection. The general idea is for a specially designed plane to spray an aerosol into the air (most likely sulphur dioxide) that would reflect sunlight away from the earth’s surface reducing the warming of the atmosphere. This is based on the natural cooling effect that a large volcano eruption can have such as what happened with Mount Pinatubo in 1991 which is said to have cooled the earth by half a degree for two or three years afterwards. Some research also suggests that aerosol injection can also restore rainfall patterns to what they were before the industrial revolution. Other methods of solar reflection include; ships spraying saltwater into the clouds in order to brighten them, removing radiation-storing cirrus clouds through aerosol injection, sending giant mirrors outside of the earth’s orbit, generating large amounts of bubbles or seafoam over vast areas in the ocean, and genetically engineering crops to make them more waxy and reflective.
Despite sounding quite outlandish and extreme, geoengineering discussions are a common feature at climate change conferences and meetings including the United Nations’ Conference of the Parties (COP) where policymakers, scientists, corporations and civil society gather every year to negotiate how to collectively tackle the planet’s most pressing issue. Geoengineering could be potentially used to reduce the planet’s warming by 0.1℃ every year until a total reduction of 1.5℃ is reached. Other potential benefits of geoengineering methods include restoring ice cover, addressing coral bleaching and even having positive effects on global agriculture.
It is important to keep in mind that geoengineering will only help to reduce the warming effect of the earth and does not tackle the emissions and presence of greenhouse gases. This means that geoengineering does nothing to clean the air we breathe, tackle ocean acidification and many of the other negative consequences of the climate crisis and how they impact human life.
At this point in time, geoengineering is by-and-large a collection of theories and hypotheses as none of these “technofixes” have been implemented on a large enough scale to truly understand their effects. This also means that we cannot be sure what their undesirable side-effects might be either. Many researchers have argued that the implementation of geoengineering methods could risk severe and long-term environmental and social hazards. Such risks include high UV exposure that will negatively impact human health, interfering with rainfall patterns or creating acid rain and drastic effects on wildlife due to sudden changes in temperature or insufficient sunlight in the case of deep-sea marine life for example. We cannot be sure how altering the climate in one part of the globe will affect another and we are in the dark about what might happen once geoengineering techniques are suddenly terminated.
Geoengineering also raises concerns surrounding global power imbalances and weaponisation given the transboundary scale with which it would need to be implemented. Projects of this scale would require global agreements and trust. Most likely, more developed countries and big corporations (including big polluters) will have control over these projects with very little consideration for less powerful, poorer countries who will feel the brunt of any negative effects. We are already seeing large private entities like ExxonMobil and Shell showing a great deal of interest in geoengineering as a way to earn major profits while delaying any real action on the climate crisis.
Even its advocates would tell you that geoengineering is not meant to be a solution to the climate crisis but rather a remedial measure to be used alongside the reduction of greenhouse gas emissions in the case of an emergency. This is, in fact, the way the IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) are discussing the possibility of using it and they are hesitant to do so because it could easily become a way for world leaders and policymakers to continue to delay any meaningful action. This delay exacerbates the burdens we have already placed on future generations. Twenty-five UN climate conferences later and decision-makers are no closer to reaching the agreements necessary to mitigate the climate crisis. Professor Alan Robock from the department of environmental sciences at Rutgers University highlighted this in an interview with Carbon Brief:
“You’re asking if the world can come together and agree on geoengineering without agreeing on mitigation. I think the answer is for us to agree on mitigation.”
The hypothetical nature of geoengineering and its potential negative consequences are very problematic. Policymakers and world leaders need to focus their energy on drastically reducing greenhouse gas emissions and doing this requires seriously considering an overhaul of the current socio-economic system we live in which is responsible for so many of the social and environmental catastrophes that we and future generations are going to have to deal with.
Sources
Човекот наспроти Сонцето: Можат ли геоинженеринг технологиите да го забават глобалното затоплување?
Вештачки облаци, испраќање на огледала во вселената, создавање на километри-долги меурчиња и морска плима во океанот; ова се неколку идеи што некои научници ги даваат како технолошки решенија за намалување на затоплувањето на планетата во борбата против климатската криза. Дали треба да ги сфатиме сериозно?
Овие технолошки хипотези, нарекувани геоинженеринг или управување со сончевото зрачење (Solar Radiation Management), се засноваат на идејата за рефлектирање на сончевата светлина од земјата со цел да го намалат глобалното затоплување предизвикано од климатската криза. Терминот геоинженеринг честопати се однесува и на техниките за зафаќање и складирање на јаглерод (Carbon Capture and Storage), но тие ќе бидат дискутирани во друга статија.
Најпопуларен метод за геоинженеринг е инјектирање на стратосферен аеросол (Stratospheric Aerosol Injection). Генералната идеја е специјално дизајниран авион да испушта аеросоли во воздухот (најверојатно сулфурен диоксид) кои би ги рефлектирале сончевите зраци од површината на земјата, со што би се намалило затоплувањето на атмосферата. Ова се заснова на природниот ефект на ладење што може да биде предизвикан од голема ерупција на вулкан, како што се случило со ерупцијата на вулканот Пинатубо во 1991 година. Се смета дека оваа ерупција после две или три години ја изладила Земјата за половина степен. Некои истражувања укажуваат на тоа дека аеросолната инјекција исто така може да ги врати моделите на врнежи од дожд во она што биле пред индустриската револуција. Други методи на соларна рефлексија вклучуваат: прскање на солена вода со бродови во облаците со цел тие да се осветлат, отстранување на пердувести облаци кои предизвикуваат радијација (со аеросолна инјекција), испраќање на огромни огледала надвор од орбитата на Земјата, создавање на големи количини на меурчиња или морска пена на огромни површини на океанот и генетско модифицирани култури кои би биле повосочни и рефлективни.
И покрај тоа што сè ова звучи прилично чудно и екстремно, геоинженеринг дискусиите не се невообичаени на конференции и состаноци за климатски промени. Вклучително и на Конференцијата на Страните на Обединетите Нации (COP) каде секоја година се собираат креатори на политики, научници, корпорации и претставници на граѓанското општество за да преговараат како државите колективно да најдат решение за најитниот проблем на планетата. Неговите поборници велат дека геоинженерингот би можел да се искористи за да се намали затоплувањето на планетата за 0,1℃ секоја година сè додека не се постигне вкупно намалување од 1,5℃. Според нив, други потенцијални придобивки од геоинженеринг методите вклучуваат и: обновување на мразот, стопирање на белењето на коралите, дури и позитивно влијание врз глобалното земјоделство.
Важно е да се има предвид дека геоинженерингот само би помогнал да се намали ефектот на затоплување на Земјата, но нема да се справи со продолжувањето на испуштање на емисии и присуството на стакленички гасови во атмосферата. Ова значи дека геоинжинерингот не прави ништо за да го исчисти воздухот што го дишеме, да го запре закиселување на океанот и останатите безбројни негативни последици од климатската криза кои влијаат врз животот на човекот и планетата.
Во овој момент, геоинженерингот е во главно збир на теории и хипотези, бидејќи ниту една од овие „техно-поправки“ не е имплементирана во доволно голем размер за вистински да бидат согледани нивните позитивни ефекти. Но ова исто така значи дека не можеме да бидеме сигурни какви се и несаканите последици од истите. Многу истражувачи тврдат дека имплементацијата на геоинженеринг методите е огромен ризик и може да предизвика сериозни и долгорочни опасности по животната средина и општественото постоење. Ваквите ризици вклучуваат висока изложеност на УВ зраци која негативно ќе влијае на човековото здравје, мешање во моделите на врнежи од дожд или создавање кисели дождови и драстични ефекти врз животинскиот свет како резултат на ненадејни промени во температурата или недоволна сончева светлина за морските животни во океанските длабочини. Не можеме да бидеме сигурни како промената на климата во еден дел од земјината топка ќе влијае на друг и за тоа, што може да се случи доколку ненадејно се прекине работата на геоинженеринг-техниките.
Геоинженеринг исто така предизвикува загриженост по однос на нерамнотежата на глобалната моќ и вооружувањето, со оглед на широкиот и прекуграничен размер со кој би требало да се спроведе. Проектите од овој размер бараат глобални договори и меѓусебна доверба помеѓу државите. Во моменталниот систем во кој живееме, поразвиените земји и големите корпорации (вклучително и големите загадувачи) би имале контрола над овие проекти без да ги земат во предвид помалку моќните, посиромашни земји кои најмногу ќе го почувствуваат товарот на какви било негативни ефекти од ваквите непроверени технологии. Веќе сме сведоци на тоа дека големи корпорации, загадувачи, како од фосилната индустрија (како ExxonMobil и Shell) така и пошироко, покажуваат голем интерес за геоинженеринг како начин да заработат големи профити додека оддолжуваат било каква вистинска климатската акција.
Дури самите застапници на геоинженерингот би ви кажале дека истиот не е наменет да биде решение за климатската криза, туку е мерка што би можела да се користи заедно со намалувањето на емисиите на стакленички гасови во случај на вонредна состојба. Ова е всушност, ставот кој го има IPCC (Меѓувладиниот панел за климатски промени) по однос на можноста за користење на геоинженеринг методите. IPCC, најетаблираното тело на научници во светот, се двоуми во врска со геоинженеринот не само поради големите технички несигурности околу истиот, туку и поради тоа што ваквата „техно-поправка“ лесно може да стане изговор за светските лидери и креатори на политики да продолжат да одложуваат секаква значајна климатска акција. Дури и после дваесет и пет Конференции на Страните на ОН, носителите на одлуки не се ни блиску до постигнување на договорите потребни за ублажување на климатската криза. Професорот Алан Робок од одделот за еколошки науки на универзитетот Рутгерс го истакна ова во интервју за Carbon Brief:
„Вие прашувате дали светот може да се собере и да се договори за употребата на геоинженеринг. Но, одговорот е дека она околу што мораме да се обединиме е ублажување на климатската криза“.
Хипотетичката природа на геоинженерингот и нејзините потенцијални негативни последици се многу проблематични. Креаторите на политики и светските лидери треба да ја насочат својата енергија на драстично намалување на емисиите на стакленички гасови. За да се постигне намалувањето на емисии кои ни е потребно за живот на Земјата, треба сериозно да размислуваме за соборување на сегашниот социо-економски систем во кој живееме и кој е одговорен за толку многу од социјалните и еколошките катастрофи со кои и ние и идните генерации треба да се справуваат.
Извори
Comments